Twoje ciało mówi, co czujesz. Ty również, obserwując zachowania ludzi, możesz rozpoznać, w jakim są nastroju i co przeżywają.

Czasem trudno nam zrozumieć uczucia. Przychodzą i odchodzą całkiem niespodziewanie. I nie każdy w takiej samej sytuacji odczuwa to samo. Skąd mały człowiek może wiedzieć, że denerwowanie się i złość nie zawsze są czymś złym? Jak może nauczyć się radzić sobie ze strachem i jak odczuwać szczęście? Dzieci nie potrafią nazywać swoich uczuć, za to tym silniej niż dorośli je odczuwają.

W dwunastu opowiadaniach i dwóch wierszach autorka przedstawia bardzo różne uczucia: przykrość, złość, radość, zdenerwowanie, dumę, współczucie, zazdrość, wstyd, satysfakcję z cudzego nieszczęścia, smutek, tęsknotę, zadowolenie, wściekłość, bezradność, nadzieję, poczucie bezpieczeństwa i miłość. Andrea Schütze z wrażliwością opowiada o burzliwym świecie uczuć i stara się je, poprzez bohaterów swoich opowiadań, jakby mimochodem wytłumaczyć.

Bohaterami jej książki są dziewczynki i chłopcy, małe czarownice, rycerze, olbrzymy, duchy i zwierzęta. Poznajemy wiewiórkę, która współczuje innej wiewiórce zamieszkującej sąsiednią dziuplę, bo ta, mając tylko trzy kończyny, nie zdołała zgromadzić odpowiedniej ilości zapasów na zimę. Pojawi się mała czarownica - zdenerwowana, ponieważ nazajutrz ma być pasowana na pełnoprawną czarownicę. Mały rycerz poczuje radość, kiedy jego starszy brat podczas swego pierwszego turnieju spada z konia.

Uczucia przedstawione w książce są bardzo prawdziwe. Poszczególne opowieści łatwo dopasować do uczuć, jakie w danej chwili przeżywa dziecko. Książka kończy się pełnym miłości listem do dziecka. List ten każdy rodzic może dopasować do własnego dziecka.

"Bardzo podoba mi się to, że uczucia zawarte w opowiadaniach są wymienione w spisie treści. Można więc od razu znaleźć właściwą historię, jeśli jedno z tych uczuć odgrywa ważną rolę w życiu dziecka. Ale oczywiście możesz przeczytać książkę bez konkretnego powodu. Ponieważ znajdziesz w niej wszystkie lub przynajmniej większość emocji, których dzieci doświadczyły już wcześniej. Może masz ochotę powiedzieć o tym dziecku. A może po prostu chcielibyście porozmawiać i zastanowić się, jakie wspomnienia wywołała w nim historia."

www.kinderohren.wordpress.com