Dzieci wiedzą, czego potrzebują.

Jeśli myślimy, że potrzeby są tożsame z zachciankami, to popełniamy wielki błąd. Siłą rzeczy wpływa on na to, jak reagujemy lub nie reagujemy na potrzeby naszych dzieci. Prośba o misia może być chceniem dla chcenia, ale równie dobrze pragnieniem przytulenia się do miękkiego i ciepłego, zatem potrzebą bezpieczeństwa i bliskości.

Hałaśliwe zachowanie może być efektem bezstresowego wychowania, ale też potrzebą zwrócenia na siebie uwagi, kiedy dziecko czuje się pomijane, niesłuchane, przezroczyste. Przerywanie dorosłym w rozmowie może być niegrzecznością albo próbą sprawdzenia, jak działa potrzeba trzymania i szanowania granic. Potrzeby rozpoznane, nazwane, spełnione powinny być bazą i szczytem. Od najprostszych jak bułka z masłem zaspokajających głód najbardziej pierwotny, do kolejnych i kolejnych, po których można wspiąć się do gwiazd. Po których NASZE dziecko dotrze do gwiazd.

Dzieci wiedzą, czego potrzebują. Lepiej od nas. Nie patrzą na siebie z góry, więc mają do siebie dużo bliżej. Wystarczy patrzeć i słuchać. I postarać się nie wiedzieć lepiej.

- Iwona Zabielska-Stadnik, redaktor naczelna